Geef ik mijn kind wel genoeg aandacht?

Tijdens deze lock down periode is de vraag “geef ik mijn kind voldoende aandacht?” mogelijks eentje die bij veel ouders terug komt. Bij mij leeft deze vraag eigenijk heel vaak, nu vaker maar eigenlijk ook al voor de lock down van kracht was.

Dat klein beetje extra tijd die ik krijg door thuiswerk en de confrontatie met het feit dat ik niet altijd aandacht kan geven aan zoonlief (want ik moet mijn aandacht nu eenmaal bij mijn werk houden), hebben mij verder aan het denken gezet.

Wat is aandacht

Je kind aandacht geven, is dat continu bezig zijn met hem en al je eigen grenzen opzij zetten? Je schuldig voelen omdat je bepaalde verplichtingen moet vervullen zoals werken en je huishouden? Eigenlijk niet, aandacht geven is echt aanwezig zijn en dus niet op hetzelfde moment ook nog eens bezig zijn met een hoop andere dingen.

Een kind voelt het namelijk wel als je met je gedachten ergens anders bent wanneer je met hem bezig bent. Bijvoorbeeld wanneer je van achter je computer een gesprek voert of tijdens het puzzelen door naar het nieuws kijkt. En toch denken we als ouder vaak dat de oplossingen in multitasking liggen.

Ik herken bij mezelf dat wanneer ik bezig ben met mijn kind, ik vaak compleet ergens anders ben, zelfs wanneer ik niet fysiek iets anders doe. Mijn hoofd wijkt af, eigen gedachten, eigen plannen, lijstjes van zaken die ik nog moet doen eens het spelletje gedaan is. Dan merk ik dat ik rusteloos ben, niet kan genieten van het moment. En ik merk dat kinderen dat ook wel aanvoelen, want dit zorgt ervoor dat je zelf prikkelbaar reageert waardoor zij het ook niet meer leuk vinden. Eens je dat beseft, tja dan voel je je wel eens schuldig.

Aanwezig zijn

Toen bedacht ik me, eigenlijk hoef je als ouder niet continu aanwezig te zijn en elk moment van vrije tijd aan je kind geven. Neen, als je beschikbaar bent op de momenten dat ze je nodig hebben dan volstaat dat. Al moet ik dit voor mezelf ook steeds weer herhalen, want het voelt niet altijd zo.

Quality time zit hem niet in het aantal uur dat je met je kind doorbrengt maar wel in de manier waarop je tijd met je kind doorbrengt, met volle aandacht. Je hoeft ook niet altijd iets doen zoals spelen, je kan perfect samen poetsen, koken … ook op zo’n moment kan je aandacht geven aan je kind. En weet je zo leren ze ook nog iets bij en daarna kan je samen nog iets leuks doen ook.

Oefenen

Dat het niet meteen zal lukken om dit zo te doen, besef ik maar al te goed. Het inzicht is er al, dat is toch iets. Ik denk eenmaal je – net als ik – je steeds bewuster wordt van je eigen rusteloosheid, de prikkels die binnenkomen en moeite doet om mindfull in het hier en nu te proberen blijven, dan is de eerste stap gezet. Daarna is het een kwestie van oefenen, en je schuldgevoel proberen opzij te zetten. Zoals ik altijd zeg tegen mijn zoontje: van de proberen kan je leren.

Een vooral, wees niet te hard voor jezelf. We doen allemaal ons best en iedereen heeft wel eens dit gevoel.

Begin met korte momenten en maak die steeds langer of las meer van die momenten in. Koester ieder moment en sla jezelf niet tegen het hoofd wanneer het eens niet lukt. Eerlijk, mij lukt het voorlopig meer niet dan wel, en bij jullie?