admin“Ik vind dat wel gevaarlijk hoor dat jij je zoon zomaar op het voetpad laat lopen aan de kant van de straat zonder dat hij een handje hoeft te geven, je weet nooit wat een kind zal doen”. Zo werd ik onlangs terechtgewezen op een gevaar die ik niet zag.
Al doende leert men
Ik begrijp het hoor, elke ouder is bezorgd en we voelen ons met zijn allen ook volledig verantwoordelijk voor onze kinderen. Doordat we al meer ervaring hebben in het leven en alle regels kennen, zien we ook al sneller het gevaar. Maar als je het niet zelf kan ervaren, hoe kan je dan die regels leren en het gevaar leren herkennen?
Nu zoonlief kan fietsen, fietst hij zelf ook op straat, naast me, niet gewoon op het fietspad zoals met zijn loopfiets. Wanneer we moeten oversteken, stopt hij. Ik laat hem dan zelf oordelen of hij wel of niet kan oversteken. Let op, ik verifieer wel of het ok is of niet en corrigeer hem als het fout zou zijn.
Gevaar
Het is niet makkelijk om in te schatten welke risico’s verantwoord zijn. Tegelijkertijd is het niet verstandig om je kinderen altijd overal voor te beschermen, elk kind heeft (zeker bij het ouder worden) steeds meer behoefte aan vrijheid.
Ik probeer als ouder dan ook zelf in te schatten hoeveel vrijheid mijn zoon krijgt en voor hem een veilige omgeving te creëren. Zo gaat zoonlief wel zwemmen met sweakers aan omdat het risico dat ik hem daar niet altijd zie mij iets te groot lijkt en het gevolg wanneer er in het zwembad iets gebeurt mij groot lijkt. Ik zou niet mogen dromen dat hij verdrinkt. Anderzijds kochten wij nooit stopcontactbeveiligers, beschermhoekjes voor op de salontafel … en mag hij inderdaad op straat fietsen met een fietshelm maar daar ben ik dan wel bij.
Nu hij ouder wordt, mag hij ook steeds meer en meer gaan ontdekken van ons. Hij mag een scherp mes gebruiken in de keuken, ook wanneer ik er niet op sta te kijken. Samen met papa mag hij de barbecue aansteken met een stekje en dus zelf vuur maken. Hij leert op die manier van zijn eigen ervaringen en leert zo beetje bij beetje zelf risico’s inschatten. Ik merk ook dat dit ook zijn zelfvertrouwen een boost geeft want als hij dit mag, dan wil het zeggen dat hij al een grote jongen is.
Opgroeien zonder gevaar bestaat niet, het hoort een beetje bij het opgroeien denk ik. Als ouder is het niet altijd fijn om te beseffen dat je niet altijd alles in de hand hebt. Je wil natuurlijk het beste voor je kind en pijn of gevaar hoort daar niet bij. Maar wanneer kinderen buiten spelen, is de kans op een blauwe plek, schaafwonden, een buil en bloed altijd aanwezig.
Wat denken jullie hierover? Volledig weghouden van gevaar of begeleid stimuleren en leren?
Het is niet altijd makkelijk he om de juiste keuze te maken. Al volgen wij wel grotendeels wat jij zegt: ook wij laten Tuur heel veel dingen – onder begeleiding weliswaar – zelf ontdekken. Zelf denk ik dat dat een betere aanpak is dan hem steeds te beschermen. Hoe moet hij anders leren welke er gevaren allemaal zijn en hoe je er best met omgaat? Al staat mijn moederhart daardoor ook wel vaak een keer stil 🙂
Ja, het is soms moeilijk om niet in te grijpen maar ik vind het zo belangrijk dat hij leert omgaan met dit alles. Het is een lastig evenwicht vind ik.
Een ongeluk zit in een klein rothoekje, hoe goed je je best ook doet kinderen vallen, stoten en struikelen. Toen ik jong was zeiden ze daar worden ze groot van. Daar geloof ik nog steeds in. De ‘ja maar als’-ouders zijn wel aan het oprukken.