Spijt zonder foto’s

Ik heb heel veel foto’s van mijn gezin en mijn zoontje sinds hij geboren is, waarschijnlijk zelfs meer dan ik ooit had van mezelf. Toch betreur ik mij dat ik geen foto’s genoeg heb, vooral dan van die week dat we nog in het ziekenhuis waren. En dit heb ik volledig aan mezelf te wijten.

Ik wou niet op beeld laten vastleggen hoe slecht ik eruit zag. Ik was moe, verdrietig, had pijn, was nog gezwollen en dit beeld wou ik niet zien. Ik wou er niet aan herinnerd worden. Ook al hoorde dat bij het nieuwe leven dat ik op de wereld had gezet.

Wat denk ik nu over foto’s?

Nu denk ik daar helemaal anders over, er zo uitzien is een part of the process, het hoort erbij en elke mama heeft dit. Dit maakt het mooi en eerlijk, het toont waar een vrouw toe in staat is. En nu heb ik zo’n grote spijt dat ik die herinneringen niet heb vastgelegd. Je kan wel zeggen “Ja, maar je herinneringen zijn er toch, daarom moeten ze niet vastliggen?”.

Misschien, misschien ook niet. Ik merk dat herinneringen vervagen, foto’s helpen om ze opnieuw terug te brengen. En als ik eerlijk ben, van de eerste periode na mijn bevalling weet ik nog maar weinig. Mede door mijn postpartum depressie, denk ik dan.

En dan soms vraag ik me af … is het eigenlijk wel nodig om me vast te houden aan herinneringen?

Meer over fotografie en foto’s? Lees dan verder op mijn foto-rubriekje.