Mijn zoon offline

Ik schrijf vaak over het mama zijn, de meeste van mijn gedichten zijn geïnspireerd door kinderen en vooral dan door mijn zoon. En toch nam ik de drastische beslissing om zijn naam en foto’s zoveel mogelijk offline te halen.  Liefst haal ik het overal weg, maar dat is blijkbaar niet zo makkelijk als het lijkt.

Waarom

Ik las een eind terug een artikel (ik vind die niet meer terug jammer genoeg). In het artikel stond een uitspraak die me erg deed schrikken en erg bewust maakte van wat ik en vele andere ouders doen.

“Kinderen van vandaag zullen hun ganse kindertijd online kunnen vinden”.

Phew, die kwam binnen. Zeker als blogger sta ik daar wel even bij stil, al helemaal doordat de meeste dingen die ik schrijf geïnspireerd zijn door mijn zoon.  Zo had ik er nog nooit naartoe gekeken om eerlijk te zijn. Wil hij dat wel? Wil ik dat wel? …

Het antwoord “neen eigenlijk niet.”  Ik zag in dat in dat het fout was en besloot dit te veranderen. Man, dat luchtte op. Weet je, als iemand me toevallig tagt in een foto van mij als kind op facebook, dan keur ik dat af, ik vind dat niet fijn. Waarom zou ik dan anders beslissen voor mijn zoon. Dat is gewoon niet logisch. 

Wil dat zeggen dat ik niet meer schrijf over mama zijn? Geen foto’s meer plaats? Neen, ik zal dat wel nog doen, alleen bewuster, vanuit mijn eigen standpunt, mijn mening maar ook mijn ervaringen en foto’s, gewoon geen waarop hij herkenbaar staat en eigenlijk ook minder waarop ik sta.

Hoe pak je dat dan aan?

Jep, er stond veel online, heel veel. Ik heb uren, dagen geïnvesteerd in het weghalen en nog zijn er dingen die moeten aangepast worden of die ik niet offline kreeg. 

Op mijn blog zal je zien dat er heel wat minder posts staan, ik haalde er veel weg.  De persoonlijke dingen die ik wel wil delen maar waarvan ik denk dat mijn zoontje dit later niet zo fijn zal vinden. Ook de foto’s paste ik zoveel mogelijk aan in de berichten. 

Ik heb wel een kopie gemaakt van de oorspronkelijke berichten om bij te houden in een boekje die ik ooit wil printen als herinnering voor mezelf. Ook hierin kroop weer heel wat extra werk, but it will all be worth it.

Facebook

Mijn persoonlijk facebook heb ik gewoon helemaal leeggemaakt, op een paar foto’s van dieren na. Dit wil zeggen: foto’s verwijderen, untaggen, berichten verwijderen, privacy strikter maken, …

Ook de webkonijn pagina mocht eraan geloven, berichten wegdoen over posts die weg zijn op de blog, foto’s offline halen … phew, het was een groot werkje. 

Instagram

Ook instagram mocht niet achterwege blijven natuurlijk. Mijn instagram foto’s liet ik eerst printen. Ook hier wil ik de herinnering niet kwijt. Alle foto’s waarop ikzelf, mijn zoon of mijn man herkenbaar waren gingen offline, dit wil zeggen dat er plots meer dan de helft minder foto’s op mijn account staan. 

Ik weet het wel … weghalen van het internet is nooit helemaal weg, maar het zal al een pak moeilijker worden om het te vinden en voortaan zal ik dus ook bewuster dingen wel of niet online zetten.

Wat lukt niet?

Soms schreef ik een gastblog en voel ik me schuldig om te vragen om foto’s weg te halen. Een andere keer willen ze die niet weghalen en dan heb je nog die verdomde google die zoveel indexeert en waar je de reeds op een website verwijderde content niet zomaar weg krijgt.

Hoe staan jullie hiertegenover? Hoe gaan jullie hiermee om en wat drijft je in je keuze?